Neminem captivabimus nisi iure dictum jeden z pierwszych dokumentów, które potwierdzały prawa szlachty polskiej.
Nazwa pochodzi z języka łacińskiego i oznacza w wolnym tłumaczeniu, że żaden szlachcic Rzeczypospolitej nie może zostać pojmany lub przetrzymywany bez wyroku sądowego.
Prawo zostało nadane w roku 1430 przez owoczesnego króla Władysława Jagiełłę i nadawało szlachcie prawo nietykalności osobistej, która w późniejszych dokumentach, jak i tych, które obowiązują dzisiaj, stanowi podstawowe prawo człowieka oraz obywatela.
W późniejszym czasie to prawo funkcjonowało dalej, a nawet zostało nadane innym stanom.
W XVIII obowiązywało również polskich mieszczan.
Ten przywilej szlachecki był jednym z pierwszych, które zostały nadane polskiej szlachcie i stanowiło podwaliny do rozszerzenia ich praw w późniejszym czasie.
Z punktu widzenia dzisiejszych praw człowieka, taka zasada obowiązuje dalej i jest respektowana w krajach o ustrojach demokratycznych.
Żaden obywatel nie może zostać zatrzymany bez wyroku sądowego – te stare prawo istnieje już ponad 500 lat w Polsce.
